قرارداد کار موقت که برخی آن را با نام «قرارداد کار با مدت معین» نیز می‌شناسند، نوع متداولی از قرارداد کار است که در آن تاریخ آغاز و اتمام همکاری در همان زمان امضای قرارداد مشخص می‌شود. بسیاری از شرکت‌ها قراردادهای سه ماهه، 6 ماه یا یک‌ساله با کارمندان و کارگران خود امضا می‌کنند. نکته مهم اینجاست که در همه مدت قرارداد، کارفرما جز مواردی خاص حق اخراج کارمند و فسخ قرارداد کاری وی را ندارد.

با‌توجه‌به این اطلاعات، اگر به‌عنوان یک کارفرما قصد استخدام نیروی کار دارید، خصوصا در مواقعی که ماهیت کار موقتی است، بهترین اقدام استخدام نیروی کار با عقد قرارداد کار موقت خواهد بود. متاسفانه دیده شده است که برخی از کسب‌و‌کارها با کارکنان خود قرارداد نمی‌بندند. این کار در نهایت به‌ضرر کارگر تمام می‌شود. در ادامه، نکات مهم عقد قراردادهای موقت را بررسی می‌کنیم.

در یک قرارداد شفاف و حرفه‌ای، ابتدا مشخصات طرفین قرارداد یعنی کارفرما و کارگر درج می‌شود. درباره کارفرما اطلاعاتی مانند نام و نام‌خانوادگی، نام پدر، شماره ملی، آدرس و شماره تلفن کفایت خواهد کرد. اما در‌مورد مشخصات کارمند یا کارگر باید علاوه‌بر اطلاعات هویتی، مواردی مانند تاریخ تولد، وضعیت تاهل، وضعیت خدمت سربازی، تعداد فرزندان، مدرک تحصیلی و این دست اطلاعات نیز در قرارداد نوشته شوند.

معمولا پاراگراف‌های اول هر قرارداد کار موقت مربوط به مشخصات کارفرما و کارگر است. پاراگراف‌های بعدی نیز به موضوع و شرایط همکاری مانند حقوق و دستمزد، سنوات و موارد دیگر اشاره دارد. در پاسخ به این سوال که «سنوات چیست»، باید بگوییم که حق سنوات یکی از مزایای اجباری است که کارفرما باید آن را به کارگران پرداخت کند.

دومین نکته‌ای که در هنگام تنظیم قرارداد کار با مدت معین باید رعایت شود، درج مدت زمان همکاری طرفین با یکدیگر است. اصلا هدف از تنظیم یک قرارداد کار موقت آن است که کارگران به‌صورت موقتی در محلی مشغول به فعالیت شوند؛ بنابراین تاریخ شروع و پایان همکاری باید در قرارداد ذکر شود. مشخص است که حقوق و مزایای کارکنان نیز در این مدت پرداخت خواهد شد. شما می‌توانید برای آگاهی از میزان دستمزد در سال 1404، مقاله حداقل حقوق 1404 آسان محاسب (ارقام سیستم) را مطالعه کنید.